De andere cultuur

Een aantal andere verschillen die wij tegen kwamen zijn:

1.In Gambia komen veel verschillende stammen voor. Hier in de buurt komen vooral veel Mandika, Fula en Jola mensen voor. Al deze stammen hebben een andere taal met verschillende ‘dialecten’. Daarom kunnen de meeste mensen meerder talen spreken. Wij hebben er voor gekozen om wat woordjes uit het Mandinka te leren, omdat dit de meest voorkomende taal is in Gambia en veel mensen het dus kunnen spreken. Het eerste woord dat wij leerden spreken is ‘toubab. Dit betekent blanke. De meeste mensen spreken je daar mee aan.

2.In deze cultuur is contact erg belangrijk. Bij een begroeting, zeg je niet alleen hallo of goedemorgen, maar vraag je ook hoe het gaat. Daarna wordt het terug gevraagd, ook vraag je dan vaak hoe het met de familie gaat of waar ze zijn. We hebben deze woorden ook in het Mandinka en jola geleerd. Veel mensen waarderen het als je dit kunt spreken.

3.Ze noemen Gambia ook wel de ‘smiling Coast of Afrika’. Wij merken dat deze uitspraak terecht is. Zoals bij het vorige punt ook staat wordt iedereen (bijna) altijd begroet. Ook is mensen helpen hier geen probleem.

4.Hier verwachten kinderen dat je ze minties (snoepjes), ballonen, een bal of geld geeft, omdat je blank bent. Hier vragen ze dus ook gewoon om. Het is hier niet onbeleefd om om spullen te vragen. In deze cultuur wordt dat niet als bedelen gezien. Wanneer wij spullen geven aan kinderen, zoals een sticker. Dan vragen de volwassenen er vaak ook om. Ze zijn hier gek op cadeautjes.

5.Het is hier de gewoonte om je kind te vernoemen naar iemand. Als een kind naar jou wordt vernoemd ben jij degene die het kind een beetje verwend met cadeautje. Alleen daardoor komen er dus veel dezelfde namen voor. In de kliniek en daarbuiten horen we veel namen voor vrouwen zoals: Fatou, Mariama, Bintou en Kaddy en voor mannen horen we veel: Abdou(lai), Alagie en Muhammed.

6.Mensen leven hier in compounds. Hier begint een gezin met een huis. Wanneer de zoon dan trouwt, dan komt de vrouw erbij wonen. Wanneer het niet bij in het huis past, wordt er een huis naast gezet. Het verschilt dus per compound hoeveel mensen er wonen. Vaak is een compound afgesloten met een muur, alleen kan deze natuurlijk nog wel uitgebreid worden.

7.Stroom hebben is niet iets wat normaal is. We hebben geregeld halve dagen zonder stroom gezeten. Vaak valt dan na een paar uur de wifi ook uit, aangezien die stroom nodig is. Ook is het water er wel eens af, dan moet die douchebeurt of het afwassen toch even wachten. Gelukkig wordt dit wel vaak snel geregeld.

8.Het openbaar vervoer bestaat hier uit grote bussen en de galleh galleh’s. Wij reizen vooral met het laatste. Dit zijn busjes waarin wel 25 mensen passen (dit niet gaat niet op de Nederlandse manier). Bovenop de Galleh Galleh’s wordt eigenlijk altijd nog wat extra’s vervoerd, zoals zakken houtskool en soms zelfs dieren. Het is goedkoop om hiermee te gaan, voor een euro kun je gemiddeld een uur reizen. In de galleh galleh’s rijden mensen die hier zelf mee zijn begonnen, ze werken dus niet voor de overheid. Bus tijden zijn er dus niet. Je kunt gewoon langs de kant van de weg gaan staan en je hand uit steken als er een galleh galleh langs komt. Wanneer die nog plek heeft stopt die, anders knippert die met de lampen.

9. Aan het begin dachten we dat iedereen hier familie van elkaar was. Ze noemen hier namelijk vrienden ook wel zussen, ooms, tantes of mama. Ook is het als jongere onrespectvol om een ouder iemand alleen met de voornaam aan te spreken. Hier moet je dan tante/oom aan toevoegen, bijvoorbeeld auntie (tante) Sainabou (voornaam). Als iemand de leeftijd van je oma is dan kun je haar ook mama noemen.

10. Stemverheffing om iets duidelijk te maken is hier geen probleem. Je hoort hier dus soms flink wat geroep. Gelukkig raken we hier wel steeds meer aan gewend dat dit normaal is.

Een typische ervaring waar we allemaal om moesten lachen:

Aan de overkant van de straat kun je kip kopen. Deze kip wordt geïmporteerd uit de VS, is erg chemisch en duur. Hij wordt ook niet zo goed bewaard, in een vriezer die meer als koelkast werkt. Tijd voor een nieuwe plek om kip te kopen dus. Eén van onze collega's verkoopt ook kip en gisteren hebben we er eentje bij hem besteld. Vandaag kwam hij met een brede grijns op ons aflopen om te vertellen dat er een cadeau op ons wachtte. Aan het hekje bij ons huis hing een tas. Maar... de tas bewoog. En voordat we bij de tas waren, kwam er al een kop doorheen. Dus nu hebben we Hennie de hen. Omdat Hennies sterke snavel de tas al had gesloopt hebben we haar gauw in een doos gestopt. En nu hebben we een kip in huis. Wij hebben geen flauw idee hoe je een kip slacht en we moeten naar ons werk. Gelukkig heeft Nina altijd goede raad. Iemand van de kliniek kan Hennie wel slachten en dan leert Nina ons vanmiddag hoe je kip moet plukken. Dus RIP Hennie. En lang leve Nina (onze buurvrouw).

In de middag hebben we Hennie verder ontleden. En in de avond hebben we genoten van een heerlijk stukje kip.