Het laatste weekend

Dit is ons laatste weekend. Zondag willen we de kerkdienst in Sibanor bijwonen, dus van donderdag tot zaterdag gingen we voor het laatst met zijn vieren op reis.

Dit keer willen we verder het land in. Om half zes zitten we aan het ontbijt en om zes uur staan we langs de weg om met de galleh galleh te vetrekken. Na een tijdje stopt er een gedeelde taxi en na een beetje onderhandelen kunnen we vertrekken. We hebben veel geluk, want hij brengt ons de hele route langs de zuidbank, tot aan de brug. Daar kopen we broodjes en nemen we een taxi naar de overkant van de brug. Het is nog maar 9 uur en we zijn al aan de noordzijde van Gambia. Hier is het regenseizoen begonnen, dus het regende. Aangeklampt door een groep bedelende kinderen en gewapend met een tros bananen, komen we bij de volgende Gelliegellie aan. De chauffeur wil ons met alle liefde naar Kuntaur brengen en een groep mannelijke passagiers vindt dat wel heel gezellig. Halverwege moeten we overstappen, we weten niet helemaal waarom. Onze nieuwe chauffeur is daar erg enthousiast over. Als we nog 10km van Kuntaur verwijderd zijn, slaat de motor af. De brandstof is op. Er zit geen meter op de bus, dus je moet maar net weten hoeveel je hebt gebruikt. Een brommer wordt aangehouden en er gaat iemand achterop mee om brandstof te halen. Na een halfuurtje is hij terug. In de tussentijd hebben ze de bus geprobeerd te starten, dus we hebben weinig hoop dat hij het nu nog gaat doen. Er wordt van alles geprobeerd om hem weer aan de praat te krijgen. We helpen nog even goed met duwen, want onze spierballen hebben heel veel toegevoegde waarde. Ondanks onze ongelooflijke kracht moet de bus uiteindelijk weggesleept worden. Maar, de chauffeur verteld wel trots aan ons dat het een echte Amerikaanse bus is. Hij doet het effe niet, maar hij is mooi toch?! Gelukkig komt er een nieuwe Gelliegellie opdagen die ons naar Kuntaur brengt en rond 12 uur zijn we al op de plek van bestemming. Dat viel hard mee! We zijn weer een hele ervaring rijker en aan iedereen is weer om een telefoonnummer gevraagd. Leren we ook nog eens hoe je in het Frans iemand afwijst..

's Middags zijn we allemaal moe, want we hebben te weinig slaap gehad. Gelukkig hebben we goede bedden met klamboes en tijd genoeg. We zwemmen en spelen spelletjes tot we erbij neervallen. Bij zonsondergang dineren we naast de rivier. In het donker, want de stroom doet het de hele dag al niet. Extra gezellig! Met als nadeel dat het water ook niet meer bij gevuld konden worden, de wifi eraf was en het lekker warm was op onze kamer.

In de ochtend regent het nog een beetje, wat heerlijk verkoelend is. Als iedereen wakker is, ontbijten we met tapalapa en huisgemaakte pindakaas. Daarna varen we met de boot naar het nationale park in de rivier. Verscholen tussen de struiken ligt een bootje aangemeerd. Dit is de plek van de parkwachter. Hij springt aan boord en gaat mee het park in om ons over het project te vertellen. In de jaren '90 waren de chimpansees hier uitgestorven. Een afgedankte chimpansee die voor psychologische proeven was gebruikt, werd samen met een paar anderen op proef hier op een eiland geplaatst. Een Amerikaanse en een Engelse vrouw gingen mee om dit in goede banen te leiden. Het project was een succes en door de tijd heen werden chimpansees uit heel West Afrika hier naartoe gebracht. Nu leven er minimaal 140 chimpansees, verspreid over 3 eilanden. Inmiddels betreed niemand de eilanden meer, zelfs niet degenen die er werken. Om 4 uur 's middags worden ze gevoerd, dit is vooral om de populatie in de gaten te kunnen houden.

Terwijl we hier langs varen wordt de boot ineens stilgelegd. Langs de oever zien we wat grijzigs in het water. Een nijlpaard! Tijdens de tocht zien we er een heleboel. De chimpansees zien we jammer genoeg niet, maar wel andere apen.

Als we terugkomen gaan we lunchen en zwemmen. Sharon, Marlies en Eva dobberen rustig in de boot als we ineens een hoop geschreeuw horen. Onze gids komt langs ons heen rennen, grijpt de telefoon van Sharon uit de boot en rent naar de struiken. Daar begint hij druk te klikken. Al het personeel komt eraan gerend. De struiken bewegen woest heen en weer. Er zit een nijlpaard in, op drie meter afstand van onze boot! Nu zijn goede verstopplek is gevonden, zoekt hij de rust weer op in het water. Met een hoop gejoel verdwijnt hij onder water. Het duurt een paar minuten voordat we het water weer in durven. Daarna hebben we rest van de middag gezwommen.

Aan het eind van de middag staan er twee lokale jongens op ons te wachten met Mariama de ezel. We gaan Unesco werelderfgoed bezoeken met de ezelkar. De steencirkels van Gambia. Met de ezelkar door het dorp trekken we een hoop bekijks. Mariama heeft er nog niet heel veel zin in, dus heel hard gaat het niet. Nadat we het dorp achter ons hebben gelaten, rijden we tussen de rijstvelden en modderplassen door naar de steencirkels. Als we daar tegen zes uur aankomen, zit het hek dicht. Het blijkt om vijf uur te sluiten. Oeps, hebben wij weer. Een beetje melig lopen we om het terrein heen met onze arme gids. Er staat een laag muurtje omheen en een kapot hek, dus we komen alsnog binnen. Onze gids moet net zo lachen als wij om dit domme avontuur en maakt met alle liefde foto's. Die zijn bijzonder lelijk, omdat we te melig zijn om ons te gedragen. Op de terugweg ruikt Mariama de stal denk ik, want ze loopt ineens een eind harder. Als we aankomen is het eten al bijna klaar en de stroom doet het weer. We krijgen de lekkerste Benachin met kip en daarna doen zelfs de douches het weer. Wat een luxe!

De volgende ochtend om 's Ochtends 7 uur gaan de Judith, Marlies en Sharon wandelen en gaat Eva lezen op de steiger. Als Eva net zit, hoor ze een boot aankomen en een hoop kabaal. Op de boot zitten drie mensen met een paar kalfjes. Ze komen Eva haar kant op varen en gaan bij de steiger aan wal. Als ze beter naar het water kijkt, ziet ze allemaal koeien zwemmen. In het droge seizoen moeten ze hun eigen eten bij elkaar zoeken tussen de rijstvelden, maar nu het regenseizoen is begonnen worden ze terug naar de compound gehaald. Een paar koeien zijn een beetje verdwaald en gaan in de tuin bij ons hotel aan wal. Dat is verder niet erg, de eigenaar en de meiden helpen wel even met terug jagen.

Na het ontbijt gaan we terug naar huis. Het is al bloedheet, maar gelukkig stopt er al gauw een gedeelde taxi. Een paar dorpjes verder moeten we even stoppen om een man en een stuk of vijf geiten op te pikken. Die worden boven op het dak geknoopt. De geiten, niet de man. Het dak golft wel een beetje en de lucht is interessant, maar hé. We hebben weer een nieuw avontuur. Met bijgeluiden onderweg. Of beeehhh geluiden.

Na deze taxi nemen we nog twee Gelliegellie's naar huis. Bij de één kun je langs de versnellingspook heen de weg zien, de ander ziet er goed uit. Vast een Amerikaanse. Er zijn nog twee broodjes te koop in het dorp, dus we hebben ook nog eens lunch. De zonnebloemen staan in bloei en de was staat nog buiten. Welkom thuis.